Mišljenja uleme

1. El-Hattabi, rahmetullahi alejhi, je rekao: “Prirodoslovci su zanijekali sihr i porekli njegovo djelovanje. A poznato je da sihr postoji i da je stvarnost. Mnogi narodi, poput Arapa, Hindusa i Rimljana sloni su u tome da sihr postoji, a oni su najbolji stanovnici ove zemlje, najučeniji su i najmudriji. Allah, dželle šanuhu, je rekao: “Oni uče ljude vradžbini.” (El-Bekara, ajet, 102), i naredio je da tražimo utočište od njega. “I utičem se Gospodaru od zla smutljivca kada smutnju sije.” (El-Felek, ajet, 4)

Podaci o tekstu
Autor	Enes Beganović
Naslov	Mišljenja uleme
Podnaslov
Iz
Izdavač	{{{IZDAVAČ}}}
Izdanje
Vrijeme nastanka
Datum izdanja
Mjesto izdanja
Prevodilac
Originalni naslov
Originalni podnaslov
Originalno mjesto nastanka	{{{ORIGINALNO MJESTO NASTANKA}}}
Izvor	lijecenje-kuranom.com
Kratak opis
Članak na Wikipediji
Status obrade
U obradi
Obrada u toku. Tekst nije kompletno korigovan i moguće je da još uvijek sadrži greške.
Slika
[[Datoteka:|180px]]

I od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, se u tu svrhu prenose brojni hadisi koje negira samo onaj koji porice ono sto je ocevidno i nuzno. Ulema se razisla oko adekvatne kazne za sihirbaza... Ono sto nema osnove ne moze ni biti na stepenu necega sto je poznato i o cemu se proculo. Negiranje sihra je neznanje, a raspravljati sa onim ko ga negira besmisleno je i beskorisno.[1]

2. El-Kurtubi, rahimehullah, je rekao: “Ucenjaci Ehlis-sunneta smatraju da je sihr utvrden i da postoji, a vecina Mu’tezila i Ebu Ishak El-Istrabadi smatraju da sihr nema osnove, vec da se ustvari radi o obmanjivanju, pricinjavanju, sugestiji i prikazivanju stvari drugacijim nego sto izgledaju. Takav je primjer obmane i madionicarskih trikova, kao sto Allah, dzelle sanuhu, kaze: “...pricinilo im se da se one krecu.”

Nije rekao da se one uistinu kreću, nego je rekao: “pričinilo im se.” Takoder kaze: “Opčarali su oči ljudi.”

El-Hattabi dalje spominje: “U tome nema nikakva dokaza, jer i mi ne poricemo da pricinjavanje spada u okvire sihra. Medutim, desile su se neke stvari koje razum dozvoljava i za njih se culo. Neke od njih su spomenute u ajetu koji govori o sihru i njegovom poducavanju. Da nije stvaran ne bi bio ni izucavan, i ne bi nas Allah obavijestio u Kur’anu da sejtani uce ljude sihru, sto upucuje na to da on stvarno postoji. Isto se spominje i u kazivanju o Faraonovim vracarima:

“I dodose sa velikom vradzbinom.”

I u suri El-Felek. Svi se mufessiri slazu da je povod objave ove sure sihr koji je Lubejd ibnul-E’asam napravio Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem. Slučaj je spomenut u hadisu kojeg prenose El-Buhari i Muslim i drugom od Aise, radijallahu anha, kada je rekla:

“Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, opsihrio je jevrej iz plemena Zurejk. Kazu da se zvao Lubejd ibnul-E’asam....”

U istom hadisu stoji da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nakon sto je sihr prestao djelovati, rekao:

“Uistinu me je Allah izlijecio.”

Izljecenje biva sa uklanjanjem bolesti, sto upucuje da je to istinito i cinjenicno. Nepotrebno je o postojanju sihra vise raspravljati nakon sto su i Allah i Njegov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, o tome izvijestili i jasno uputili na njegovo postojanje. Nema nikakve koristi niti stete u tome sto se istini o postojanju sihra suprostavljaju Mu’tezile i njima slični, kada znamo da većina uleme zastupa suprotno mišljenje.

On dalje kaze: “Sihr se u prošlim vremenima mnogo proširio i o njemu su ljudi puno pričali, Nije zapamćeno ni od ashaba ni od tabi’ina da su negirali postojanje sihra.[2]

3. El-Ma’ziri, rahimehullah, je rekao: “Sihr je potvrđena stvar i on je realnost. Ima uticaj na onoga kome je napravljen, iako postoje ljudi koji smatraju da je on nestvaran, a da je ono sto se desi, kao posljedica sihra, iluzija i pokvarena lazna masta.

Sve sto je navedeno o neutemeljenosti sihra neistinito je, jer ga je Uzviseni Allah spomenuo u Svojoj Casnoj Knjizi. On se uci, i putem njega se postaje kafir. Njime se moze razdvojiti muz od zene. U hadisu koji govori o opsihrenosti Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, spominje se da je on nacinjen od stvari i predmeta koji se zakopavaju i vade. Stvari i predmeti su materijalne prirode. Sve sto smo spomenuli, ne moze se desiti kod stvari koje nisu realne i stvarne. Kako se moze izucavati ono sto nije istinito i stvarno?

On dalje kaže: “Nije pojmljivo da Allah izmijeni ustaljene prirodne pojave izgovorom formula, ili spajanjem substanci i određenih snaga, na način koji ne zna niko osim sihirbaz.”

Ko se osvjedočio u postojanje supstanci poput droga koje imaju smrtonosno djelovanje ili koje izazivaju bolesti ili one koje dovode do izliječenja kao sto su antibiotici, nije mu teško shvatiti da se sihirbaz moze izdvojiti u vezi poznavanja smrtonosnih snaga ili riječi koje dovode do razdvajanja.[3]

4. En-Nevevi, rahimehullah, kaže: “Istina je da je sihr realnost. Većina uleme se u tome slaže, a na to upućuju i Kur’an i Sunnet.”

5. Ibnu Kudame, rahimehullah, rekao je: “Sihr je istina. Posljedica sihra moze biti ubistvo, bolest, razdvajanje muza od zene tako sto ce se sustezati od spolnog opcenja sa njom. Postalo je rasireno medu narodom postojanje kompliciranih odnosa medu bracnim drugovima kao posljedica sihra. Zbog toga muskarac nije u stanju da pride zeni. Kada se sihr ukloni, komplikacije nestaju. Toliko toga je preneseno o sihirbazima, tako da je nemoguce i pomisliti da se radi o potvorama ili lazima.

6. Ebu Muhammed El-Makdisi, rahimehullah, rekao je u svom djelu “El-Kafi”: “Sihr je vračanje, zapisi i vezivanje čvorova. Ima uticaj na srce i tijelo, pa se kao posljedica toga javljaju bolesti, ubistva i razdvajanje bračnih drugova, a Uzvišeni Allah kaže:

“Učili su od njih kako će muža od žene rastaviti.” (El-Bekara, ajet, 122)

U drugom ajetu kaže:

“Utječem se Allahu od zle smutnje smutljivaca koji pušu u uzlove.” (El-Felek, ajet, 4)

To jest: od zla vračara koji pušu u uzlove i koji vezuju sihr u uzlove. Da sihr nije realnost, Allah, dželle šanuhu, ne bi naređivao da tražimo Njegovu zaštitu od djelovanja sihra.[4]

7. Veliki ucenjak Ibnul-Kajjim, rahimehullah, u djelu “Beda’iul-Fevaid” kaze: “Allahove rijeci: “I od zla smutnje smutljivaca koji pusu u uzlove” i hadis kojeg prenosi Aisa, radijallahu anha, upucuju na djelovanje sihra i na to da je on stvarnost.[5]

8. Ebul-’Izz El-Hanefi, rahimehullah, kaze: “Ulema je dugo raspravljala o sihru i njegovim vrstama. Vecina njih tvrdi da on ima udjela u uzrokovanju smrti i bolesti onoga kome je napravljen bez vidljivog vanjskog utjecaja

Islamski stav u pogledu sihra

1. Imam Malik, Allah mu se smilovao, rekao je: “Sihirbaz koji pravi sihr, a to i ne cini niko osim sihirbaz, slican je onom za koga Allah kaze:

“Znali su da onaj koji tom vjestinom vlada nece nikakve srece na onom svijetu imati.” (El-Bekara: 102),

I ja smatram da se treba ubiti osoba koja to cini.”[1]

2. Ibnu Kudame, Allah mu se smilovao, rekao je: “Kazna za sihirbaza je ubistvo”. Ovo misljenje se prenosi od Omera ibnul-Hattaba, Osmana ibnu Affana, Ibnu Omera, Hafse, Dzundub ibnu Abdullaha, Dzundub ibnu Ka’ba, Kajsa ibnu Sa’da, Omer ibnu Abdul-Aziza, a tako misle i Ebu Hanife i Malik.

3. El-Kurtubi, Allah mu se smilovao, rekao je: “Islamski pravnici su se razisli u pogledu propisa o sihirbazu muslimanu i nemuslimanu, tako da je Malik misljenja da ako sihirbaz licno nekog opsihri, a njegov sihr bude izvrsen putem rijeci koje u sebi sadrze kufr, onda ga treba ubiti i ne treba pri tome od njega traziti da se pokaje. Njegovo pokajanje se ne prima, zato sto je sihr stvar kojom on zeli da se prikrije i zato sto je Allah sihr nazvao nevjerstvom: “...a njih dvojica nisu nikog ucili dok nisu rekli: “Mi samo iskusavamo, i ti ne budi nevjernik.” (El-Bekara: 102)

Ovo je misljenje Ahmed ibnu Hanbela, Ebu Sevra, Ishaka, Safije i Ebu Hanife. Treba napomenuti da je poznato misljenje Safije da ne treba ubiti sihirbaza samo zbog sihra, nego se on ubija u odmazdi, tj. u slucaju da je on nekog sihrom ubio.

4. Ibnu Munzir, Allah mu se smilovao, kaze: “Kada covjek potvrdi da je nekog opsihrio rijecima kufra, duznost je da se ta osoba ubije ako se ne pokaje, isto se radi ako postoji ocigledan dokaz protiv njega, kao sto je ocigledan kufr. A ako se ispostavi da govor kojim je on nekog opsihrio, ne sadrzi u sebi kufr, onda ga nije dozvoljeno ubiti. A ako opsihrenog spopane ludost i gubitak pameti kao poslijedica sihra, treba nad njim izvrsiti odmazdu ako je to bilo namjerno, a ako nije bilo namjerno, onda treba dati krvarinu njegovoj porodici.[2]

5. Hafiz Ibnu Kesir, Allah mu se smilovao, je rekao: “Oni koji sihirbaze smatraju nevjernicima dokazuju to ajetom: “A da su vjerovali i bili bogobojazni...” Tako se prenosi od Ahmed ibnu Hanbela i drugih prethodnika. Jedni su rekli da se takav ne smatra nevjernikom vec ga samo treba kazniti. Tako se prenosi od Safije i Ahmeda koji kazu: “Obavijestio nas je Sufjan ibnu Ujejne od Amr ibnu Dinara da je cuo Bedzleta ibnu Abdeta da je rekao: “Omer ibnul-Hattab, radijallahu anhu, je pisao pismo u kojem nareduje da se ubiju svaki sihirbaz i sihirbazica, pa smo ubili tri sihirbaza.”[3]

Poznato je da je Hafsu opsihrila jedna ropkinja, pa je naredila da se ubije i bila je ubijena. Imam Ahmed je rekao: “Zabiljezeno je od trojice Poslanikovih, sallallahu alejhi ve sellem, drugova da treba ubijati sihirbaze.”[4]

6. Hafiz Ibnu-Hadzer je rekao: “Malik zastupa misljenje da je presuda za sihirbaza kao i presuda za odmetnika od vjere i ne prima mu se tevba. Bice ubijen kada se utvrdi da je pravio sihr. Tako isto misle i Ahmed ibnu Hanbel. A Safija kaze: “Nece se ubiti osim ako on sam prizna da je nekoga ubio svojim sihrom.”[5]

Zakljucak

Jasno nam je da je vecina uleme na stanovistu da sihirbaza treba ubiti. Jedino imam Safija misli da ga ne treba ubiti osim ako je on ubio sihrom. U tom slucaju njegovo ubistvo se smatra odmazdom.

Stav o kršćanskom ili jevrejskom sihirbazu

1. Ebu Hanife, Allah mu se smilovao, je rekao: “Bit ce ubijen na osnovu opcih dokaza (iz hadisa), i zato sto je sihr zlo koje je rezultiralo ubistvom muslimana, a ubistvo muslimana zahtijeva ubistvo zimmije (sticenikom iz druge vjere u muslimanskoj zemlji).”[6]

2. Malik, Allah mu se smilovao, rekao je: “Ne treba ubiti sihirbaza sljedbenika knjige (kitabiju) osim ako je on svojim sihrom ubio nekoga. Ako takav sihr nanese stetu muslimanu, koja nije u skladu sa ugovorom koji je zimmija potpisao sa islamskom drzavom, on time sam krsi ugovor te postaje dozvoljeno njegovo ubistvo. Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, nije ubio Lubejda Ibnul-Ea’sama zato sto se on nikada nikome nije svetio zbog sebe licno, i zato sto se bojao ako ga ubije da se time ne prosiri smutnja medu muslimanima, i njegovim saveznicima iz redova ensarija.[7]

3. Safija, Allah mu se smilovao, rekao je: “Nije dozvoljeno ubiti sihirbaza iz redova krscana ili jevreja, osim ako je on nekoga ubio svojim sihrom. U tom slucaju ga je dozvoljeno ubiti.”[8]

4. Ibnu Kudame, Allah mu se smilovao, rekao je: “Sto se tice sihirbaza pripadnika ehli-kitabija, on se ne ubija osim ako je on sam ubio svojim sihrom. Uglavnom se ubija iz odmazde, kao sto je utvrdeno da je Lubejd ibnul-Ea’sam opsihrio Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. On ga nije ubio. Sirk je tezi od sihra, a kafir se radi sirka ne ubija. Postojeci dokazi govore da musliman sihirbaz bavljenjem sihrom postaje kafirom. Tako je neispravna analogija da se pripadnici drugih vjera trebaju ubijati zbog sihra, jer kada ozenjen krscanin pocini zinaluk, zbog toga nece biti ubijen, dok musliman biva kamenovan.”[9] Allah najbolje zna